It's my life.

Nie chcę happy end'u. Nie chcę w ogóle końca.


Niczego bardziej nie pragnę, niż żeby on tu nagle wszedł i po prostu objął mnie mocno. Niezawodny, dobry opiekun. Żebym mogła przytulić się do niego i ukryć przed całym smutkiem, całą grozą świata.


Powiedzieć Ci jak ma być? Ma być szał, mam się jarać. Mam cały czas o nim myśleć i ma mi szybciej bić serce, kiedy zobaczę wiadomość od Niego. Mam skakać z radości, kiedy zaprosi mnie na spacer i ciągle się uśmiechać. Mają mi się uginać kolana przy każdym jego spojrzeniu w moją stronę i mam drżeć, kiedy mnie dotknie. Nie chcę być z kimś, przy kim tego nie czuję.

Przyjdź, to się nawrócę, to uwierzę jeszcze raz.


"I przed Tobą umieram
 chore serce otwieram
 bez znieczulenia."


Być może to jest właśnie ten czas, kiedy trzeba wybaczyć sobie błędy i walczyć do utraty tchu?

A idź w cholerę... Tylko wróć zaraz.


Ostatnio zrobiłam się jakaś cichsza. Smutniejsza. Zawsze, nawet po ciężkich przeżyciach, jakoś dawałam sobie radę. Pierwszy raz nie wiem, co mam robić. Nie wiem, jak mam wyjść z tego smutku. Chyba pierwszy raz potrzebuję pomocy.


Jak nie masz przy sobie kogoś bliskiego, to trudno walczyć o cokolwiek.

Nieważne kim dziś jestem, kim byłam.
Nieważne jaka była prawda i dlaczego.
Nieważne, że tylko blizny mi pozostały.
Nieważne, że to moja kruchość i choroba.
Nieważne, że serce z żalu krwawi.
Nieważne, że lęk płynie z oczu.
Ludzi i tak bez pytania wiedzą swoje.


Księżyc za oknem zimny i smutny, jak ja.


Przy tych Twoich bajeczkach, to nawet Andersen wymięka.

"Nic na świecie nie jest warte tego, żeby człowiek odwrócił się od tego, co kocha."


Bo w życiu albo ma się wyjebane, albo ma się depresję.


Mogłabym napisać milion wersów o tym, jak cierpię. Kląć jeszcze głośniej i jeszcze częściej albo odejść nie mówiąc nic więcej.