Samotna.

Tylko z nim cisza była tak piękna.

Niewymuszona, pełna miłości.

Czasami wole milczeć. Milczenie jest piękne. Lubię tylko się patrzeć i nic nie mówić. W tych momentach jestem najszczęśliwsza. Patrzeć w oczy, nie otwierać ust. Całą swoją osobę, uczucia, rozterki i strach przekazywać spojrzeniem. W ten sposób można zobaczyć w człowieku więcej, niż rozmawiając z nim całymi dniami. Bo oczy są duszą. Lubię oczy. Lubię twoje oczy.

Tak. Czuję się poniżona. Poniżona tym, że wszystko Ci wyznałam, zapominając o godności, która każe cierpieć w milczeniu.

Gdy już się zobaczymy, nie pozwól mi się zapomnieć. Przypominaj mi nieustannie, że jesteśmy tylko przyjaciółmi. Chyba, że i Ty się zapomnisz. Jeśli tak, to mi nie przypominaj. Takie zapomnienie może zdarzyć się nawet najlepszym przyjaciołom.

Mam już wszędzie siniaki.

Tak się biję z myślami.

Wszystko sprowadza się do ostatniej osoby, o której myślisz przed snem.

To właśnie tam jest Twoje serce.

I może jestem już martwa, bo zjebał mi się świat, 

a mnie to nie martwi.

Możesz mi robić co chcesz, tylko nie rań mi serca. 

Do tej pory wiele przecierpiałam, już więcej nie chcę.

Chcę być szczęśliwa.

Częściej dzielić z Tobą przestrzeń.

Mieszać oddechy i łączyć dłonie.

"Był sobie chłopiec, który lubił rysować.

Rysował obrazki, których nikt nie widział.

Był najbardziej kreatywny w nocy,

w łazience, poza zasięgiem wzroku.

Dotrzymał sekretu, którego nikt nie znał.

Nie powiedział nawet duszy, a jego galeria rosła.

Jego rysowanie było inne, bez papieru czy długopisu.

Ale potrzebował bandażu od czasu do czasu.

Stanęliśmy nad rzeką, pod gwiazdami,

podciągnął rękawy i pokazał mi swoje blizny.

Był speszony i spuścił wzrok na soje buty.

Wtedy ja podciągnęłam rękawy i wyszeptałam:

'Ja też rysuję.'"

Niedziele są na tęsknoty.

W niedzielach jest coś takiego,

że masz ochotę urwać sobie głowę.

Tak trudno jest być silnym,

kiedy się za kimś tęskni...

Nie proś o skrzydła, jeśli wiatr we włosach Cię nie cieszy...

Jest taki moment, kiedy zaczynasz się bać i za cholerę nie wiesz czego. Wszystkie te dobre uczucia nagle rozcieńczają się w tym strachu i znikają i chociaż najgorzej jest zostać z tym sam na sam, jakie inne wyjście? Zadzwonić do kogoś, pójść gdzieś i co powiedzieć? "- Boję się." "- Czego?" "- Nie wiem."?

Do szczęścia nie potrzebna nam przeszłość.