Somewhere only we know...

Zamknij oczy, ale nie umieraj. Masz prawo do płaczu. Ale potem wstań i walcz o następny dzień.


"I choć tyle tu miejsc i taki w nich zgiełk,
w tym mieście tak pusto bez Ciebie jest."


Mylą się ludzie, którzy sądzą, że słowa są wytarte. Słowa po prostu są. To ludzie mają fałszywe i wyszargane gęby.

"(...) Zbyt często słyszał, jak ludzie powtarzają, by nie tłumić uczuć, wyrażać emocje, uwolnić ból. On sam uważał, że tłumienie uczuć ma wiele zalet. Jeśli robi się to dostatecznie długo i dostatecznie głęboko, wkrótce przestaje się cokolwiek czuć."


Jak dużo powiedzieć, a nic nie powiedzieć, jak się śmieć, gdy w środku nie do śmiechu, jak w coś wierzyć, gdy w nic się nie wierzy...


A może ja nie mam serca? Może przyzwyczaiłam się do ciągłego bólu, który powstał na jego miejscu? Nie potrafię żyć w szczęściu i nawet kiedy los się do mnie uśmiecha, to podświadomie robię wszystko, żeby się nie udało.

Bawisz się słowami. Upajasz się nimi. Słowami chcesz zastąpić normalne, ludzkie uczucia.


Co się polepszy to się popieprzy, co się zbuduje to się zrujnuje, co się ustali to się obali.


Pochowałam wczoraj naiwność,
podpaliłam mosty,
wymierzyłam kulą w życie.

Kocham cię ściano
za cierpliwość
z jaką wysłuchujesz mojego płaczu.


"Żyj spokojnie, niech Cię się wiedzie
i nie rozmawiajmy dzisiaj, bo nie wiem co mam powiedzieć,
zadzwoń do mnie za kilka lat,
ja na pewno nie zapomnę jak pozmieniałaś mój świat."


Wracam na górę i siadam blisko kaloryfera z kubkiem gorącej herbaty. Z każdym krokiem czy łykiem czuję, jak mnie ubywa, jest mnie coraz mniej, w sposób zupełnie niegroźny, wyrzuty z dramaturgii, najwolniej jak można znikam.

Wyglądałam przez okno na szary świat i czułam ulgę, że chociaż słońce miało dość przyzwoitości, żeby się od nas odpieprzyć.


Gdy wrócę z niebytu niezwłocznie oddzwonię.


Jeśli mnie pytasz, co złego jest w miłości, to ci odpowiem - boję się, że lada moment zostaniesz tą cząstką tlenu, bez której nie będę mogła oddychać.