Strach.

Chyba umiera moja dusza.

Usycham. Po prostu wiele rzeczy przestało mnie cieszyć. Moje wnętrze stało się pustynią, a to wszystko zawładnęło nad sercem. Wciąż mi czegoś brak i tak mało daję innym. Nie umiem inaczej. To jest mój bunt. A raczej nie mój, tylko mojego umysłu. Chcę odpocząć od problemów, ale jest ich coraz więcej. Gubię się. Weź mnie zabierz stąd. Potrzebuję Cię. 

Nie ma nic gorszego, niż stracić szansę na coś,

co mogło zmienić Twoje życie. 

Potrzebuję czuć się potrzebna.

"Dziś zamknę oczy, policzę do dziesięciu.

Pstryk, nim je otworzę, życie nabierze sensu..

Kolory tęczy znów chwycę bez trudu,

bo życie to największy ze wszystkich cudów."

Czemu nie słyszysz mojego cierpienia? Jest między wierszami upchany w słowach "nic mi nie jest". Czemu łez moich nie dostrzegasz w pozornej radości? Nader głośnych i pięknych śmiechach. Czemu chłodu nie czujesz w gorącym dotyku, ciepłym tak mych zimnych dłoni? Patrz, wołam o pomoc. Usiądź tu ze mną. Posłuchaj, popatrz, poczuj jak mnie boli. 

Jestem nieskoordynowana, źle poskładana, źle powiązana, źle posklejana. Rozleciałabym się, rozpadła, gdyby nie pasek, spodnie, bluzka i buty. Jestem wtyczką, która nie pasuje do żadnego kontaktu, a jeśli nawet jakiś się znajdzie, to zaraz i tak spięcie. Jestem drzewem, które nie pasuje do żadnego lasu, inne drzewa przyprawiam o ból kory mózgowej.

Nie jest najważniejsze, byś był najlepszy ze wszystkich.

Po prostu bądź lepszy od siebie z dnia wczorajszego.

Ścierałeś kurz z moich uczuć, by odżyły,

a ja odkładałam nóż, którym miałam podciąć żyły.

Okazja jest okazją,

a bark okazji jest okazją samą w sobie.

Pamiętaj, że zawsze jest ciężko

zanim zacznie być pięknie.

Ale pękaj serce moje, bo usta muszą milczeć.

Nigdy nie popełniam dwa razy tego samego błędu.

Jedynie pięć lub sześć razy... tak dla pewności.

Za często dajesz innym oparcie,

którego Ty sama nie masz.

Zachowujesz się jak trzylatek, który najpierw stawia babkę z piasku, a potem ją depcze i płacze, że się rozpierdoliła.

♥