It's not meant to be...

To nie tak miało być...


- Mamo, idę się zabić. Narka. 
- Ok, tylko wróć na kolację. 


I nagle zdałam sobie sprawę z tego, że jednak już nie żyję. Nie widziałam w sobie żadnych oznak istnienia. Krew nie płynęła, oczy nie płakały, usta nie mówiły. Wszystko we mnie było takie puste... Nie miałam niczego, co mogłoby świadczyć o tym, że jednak kiedyś obudzę się z tej śpiączki i znów wrócę, i będę tym samym człowiekiem. Leżałam tak bez oznak życia i nie mogłam odejść. Nie mogłam żyć i nie mogłam umrzeć. Cóż za ironia... W moim życiu było tyle śmierci, a w mojej śmierci tyle życia... I błąkałam się gdzieś bez celu, bez duszy, bez ciała. Byłam niczym. Drobnym okruchem pozbawionym nadziei. Ja nie żyłam. Wiedziałam, że nie można żyć, kiedy serce umarło. Wiedziałam, że dusza nie może żyć w martwym ciele. Byłam trupem, który żyje i choruje na śmierć... 


Do najprzyjemniejszych momentów w życiu należą te, w których nie możesz przestać się uśmiechać po spotkaniu lub rozmowie. 

A ja widzę, że świat już prawie runął i co? I mam kurwa dobry humor. 


A jak urosnę, to chcę nadal Ciebie mieć.


Wiesz co najbardziej boli? Idziesz w te same miejsca, ale bez tych samych ludzi. 


'Tylko nie krzycz, bo to nie miejsce na krzyk. I nie ma lepszych niż Ty i nie masz więcej niż nic.'

'Obiecaj mi, że kiedyś odnajdziemy szczęście, a wszystkie złe wspomnienia zamienimy w lepsze. Choć wiele się zdarzyło, wiem, że stać nas na więcej. Ja wciąż mam nadzieję i czekam.'


Mimo wszystko warto wierzyć, że to co najpiękniejsze dopiero przed nami. 


Uwielbiam tę ciszę, kiedy nos się już kończy, a dzień nie ma odwagi się jeszcze zacząć. Ciszę, w której świat na chwilę się zatrzymuje, wstrzymuje oddech, żeby przygotować się na świt, nowy dzień. 


I jeżeli całujemy się do bólu - to jest słodycz. A jeżeli dusimy się w krótkim, gwałtownym, wspólnie schwyconym oddechu - ta sekundowa śmierć jest piękna...

Jesteś kimś znacznie ważniejszym od tak zwanego 'sensu życia'. 


Tymi głośnymi hitami zagłuszam rzeczywistość. Nie chcę, żeby dotarło do mnie, że Ciebie już nie ma. 


Usunąć się na bok, spakować walizkę. Pod pachę wziąć ulubioną książkę, wyrzucić kartę sim. Wypisać się ze szkoły, zamieszkać w innym miejscu. Zacząć od nowa, z czystym kątem. 


Cały wieczór bez słów mijaliśmy się w przejściu. Łączyła nas tylko ilość wypalonych skrętów. 

Samotność jest wtedy, kiedy otacza Cię mnóstwo osób, ale brakuje tej jednej. 


Nie pamiętam który raz mówię 'czas się ogarnąć'. 


'Chcę tylko z oczu im zejść, pójść gdzieś, jak cień rozpłynąć się w mroku.'


Bo głupia nieśmiałość potrafi spieprzyć wszystko. 

Chcę odpłynąć gdzieś tam, gdzie nie ma żadnego z Was. Chcę zacząć od nowa, od samego początku. Chcę zniszczyć te wszystkie mury, które przede mną postawiliście. Chcę. Potrafię. Mogę. 


'Niebo pochmurne, białe, zbite jak cukrowa wata, tylko nie było słodkie, jak jej usta tamtego lata.'


Ja nie żyję. ja tylko pozornie pobieram tlen do płuc. 


Nienormalne jest to, że wolę rozmawiać ze ścianą niż z drugim człowiekiem. 

taki tam kawałek marca, kwiecień, maj, kawałek czerwca i wakacje *.*