Opowiadanie.

       Szłam chodnikiem w parku, do którego tak często razem chodziliśmy. Był deszczowy dzień, więc nie było ludzi. I dobrze. Chciałam pobyć trochę sama. Wyjęłam słuchawki z uszu i usiadłam na ławce, na której zazwyczaj przesiadywaliśmy. Spojrzałam na wielkie drzewo, na którym wyryte były nasze inicjały, a obok nich widniał napis ‘forever’. Może i ‘forever’… ale chyba w jedną stronę. Wciąż go kochałam. Pomimo tego jak bardzo mnie zranił. Gdybym usłyszała od niego jedno, małe ‘przepraszam’, byłabym gotowa do niego wrócić. Tak bardzo tęskniłam. Wsłuchiwałam się w cichy świergot ptaków. Nagle poczułam na sobie czyjś wzrok. Dyskretnie rozejrzałam się na boki, ale nikogo nie było. Obejrzałam się za siebie. Stał tuż za mną i patrzył się na mnie tymi zielonymi oczami. Widziałam w nich pełno miłości, a zarazem smutku. Nie powiedziałam ani jednego słowa. Serce zaczęło walić, jakby chciało wybiec z mojej klatki piersiowej wprost do niego. Podszedł bliżej i siadł nieśmiało koło mnie. Nadal patrzyłam się na niego. ‘-Tak bardzo Cię przepraszam. Za wszystko. Żałuję tego co zrobiłem i powiedziałem. Wiem, że to musiało Cię strasznie boleć, ale błagam Cię… Wybacz mi’ – prosił błagalnym głosem. Uśmiechnęłam się do niego lekko. ‘- Kocham Cię…’ – szepnęłam wtulając się w jego ciepłe ramiona. Złapał mnie za brodę i uniósł lekko moją głowę. Popatrzył w moje oczy i uśmiechnął się szeroko. Nasze usta powoli się do siebie zbliżały… Nagle poczułam, że coś uwiera mnie w bok. Rozejrzałam się dookoła. Wokół mnie meble, jego już nie było. Patrząc na album z naszymi zdjęciami, którego kant mnie uwierał, uświadomiłam sobie, że to był tylko sen. Pełna żalu wybuchłam płaczem.